ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਕੌਲ ਫੁੱਲ ਕਪਾਵਾਂ ਨੂੰ
ਪੁੱਛਦਾ ਨਾ ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਸੱਖਣੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਨੂੰ
ਦਰੀਂ ਮੰਜੀ ਤੇ ਬੈਠੀ ਉਡੀਕੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੂੰ
ਉਡਣ ਦੇ ਚਾਅ ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਦੁੱਖੜੇ ਮਾਵਾਂ ਨੂੰ
ਕੋਇਲ ਗਾਵੇੇ ਬੈਠੀ ਅੰਬ ਦੀ ਡਾਲੀ ਤੇ
ਤੋਤੇ ਲੜਨ ਬੇਰੀ ਤੇ ਸੁਖਨ ਹਵਾਵਾਂ ਨੂੰ
ਗਲੀ 2 ਵਿਚ ਸ਼ੱਕੀ ਵਾ ਜੇਹੀ ਫਿਰਦੀ ਹੈ
ਲੜਨ ਦੀ ਚੜੀ ਪੌਣ ਸਕੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ
ਔਸੀਆਂ ਪਾਵੇ ਸਿਤਮ ਹੰਢਾਵੇ ਰਾਤ ਕੱਲੀ
ਅੱਜਕਲ ਨਾ ਆਵੇ ਟੱਪ ਕੋਈ ਦਰਿਆਵਾਂ ਨੂੰ
ਲੋਕੀ ਆ ਗਏ ਘਰ ਕੱਟ ਕੇ ਕੈਦ ਉਮਰ
ਬੈਠੇ ਬੂਹੇ ਉਡੀਕਣ ਵਲੇਤੀ ਰਾਹਵਾਂ ਨੂੰ
ਪਵਨ ਆਈ ਪਿੰਡੋਂ ਭਿੱਜੀ ਹੰਝੂਆਂ ਦੀ
ਕੀ ਬੰਨਾਂ ਇਹਦੇ ਪੱਲੇ ਦੂਰ ਗਰਾਵਾਂ ਨੂੰ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Ranjit (Austria) v good thanks
ReplyDeleteਐ ਰਸਤੇ ਦਿਆ ਜੁਗਨੂੰਆ ਰਾਤ ਭਰ ਟਿਮਟਿਮਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।
ReplyDeleteਚੰਨ ਗਰਦਿਸ਼ਾਂ ਲੁਕੋ ਲਿਆ,ਮੁਕਤੀ ਦੇ ਖ਼ਾਬ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।
ਘਰਾਂ ‘ਚ ਬੈਠਣ ਦਾ ਅਰਥ ਅਣਚਾਹੀ ਮੌਤ ਵੱਲ ਸਰਕ ਜਾਣਾ,
ਵਕਤ ਦੇ ਸਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਹੋ ਮੁਖ਼ਾਤਬ,ਨਵੇਂ ਰਾਹ ਬਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।
ਇਹ ਖਾਮੋਸ਼ ਚਿਹਰੇ ਹਾਦਸੇ ਵਿੰਹਦੇ ਵਿੰਹਦੇ,ਹਾਦਸਾ ਹੋ ਗਏ,
ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਣਕਹੇ ਲਫ਼ਜਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਮਰਸੀਆ ਗਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।
ਪੈਰੀਂ ਬੇੜੀਆਂ ਪਾਈਆਂ,ਸੈਂਸਰ ਕੀਤੀ ਗੈਰਾਂ ਤੇਰੀ ਸ਼ਬਦਾਬਲੀ,
ਬੇੜੀਆਂ ਨੂੰ ਤੂੰ ਝਾਂਜਰ ਬਣਾ,ਮੁਕਤੀ ਦਾ ਰਾਗ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।
ਮਾਂ ਧਰਤੀ ਦਾ ਕਰਜ਼ ਚੁਕਾ,ਪੋਟਾ ਪੋਟਾ ਬੀਜ ਦੇ ਆਪਣਾ ਆਪ,
ਵੱਢਿਆਂ ਮੁੱਕ ਨਹੀਂ ਹੋਣੇ,ਹਰ ਮੋੜ ਤੇ ਸੂਰਜ ਉਗਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।
ਮਨਜੀਤ ਕੋਟੜਾ
Amarjit ji tuhadi gazal vadhia lagi, vadhaee.
ReplyDelete